درون‌گرایی یک سبک شخصی اساسی است که با ترجیح زندگی درونی ذهن نسبت به دنیای بیرونی دیگر افراد تشخیص داده می‌شود. افراد درون‌گرا در مقایسه با برون‌گراها از رویدادهای آرام و انفرادی لذت می‌برند. افراد درونگرا از دیگران نمی‌ترسند و یا از آنها متنفر نیستند. آن‌ها نه خجالتی هستند و نه گرفتار تنهایی می‌شوند. یک میهمانی شلوغ، ممکن است برای افراد درون‌گرا مانند یک شکنجه باشد، اما درواقع آن‌ها از تعامل یک به یک، در محیط های آرام که بیشتر با ترکیب سیستم عصبی آن‌ها سازگار است، لذت می‌برند. شواهد این را نشان می‌دهند که برخلاف افراد برون‌گرا، مغز درونگراها واکنش شدیدی به دیدن چهره‌های جدید انسانی نشان نمی‌دهد. در این شرایط، دوپامین که یک انتقال‌دهنده‌ی عصبیِ مرتبط با پاداش است، به مقدار کمی تولید می‌شود.
درونگراها از تامل انرژی می‌گیرند و در دورهمی‌های اجتماعی، انرژی خود را از دست می‌دهند. بیشتر افراد، نه کاملاً درونگرا هستند و نه کاملا برونگرا، اما ویژگی های هر دو را از خود نشان می دهند‌. این افراد به اصطلاح میان‌گرا هستند. به عنوان مثال، تقریباً همه‌ی مردم برای تجدید قوا به تنهایی نیاز دارند.

گردآوری و اقتباس از سایت psychologytoday

مترجم: زینب افشارمنش